فرض کنید دو تا از دوستان شما فیلمی را که شما هنوز ندیده اید می بینند و از زیبایی های آن برای شما تعریف می کنند و می گویند بهترین فیلمی است که تاکنون دیده اند. ولی وقتی شما آن فیلم را می بینید اصلا به نظرتان جالب نمی آید و حتی برایتان بسیار معمولی می نماید.

این مثال پدیده ای است که آن را سندروم انتظار(Expectation Syndrome (می نامند. شرایطی که چیز ها آن جوری که انتظار می رفت, به انجام نمی رسند.مثلا, بچه ها معمولا به تعالی ای که والدینشان می خواستند نمی رسند. ورزش کاران مدال هایی را که تماشا چیان می خواستند نمی گیرند.

از رابرت استیونس پرسیدم که آیا پایه ای علمی برای این پدیده وجود دارد یا این یک سئوال فلسفی و تضادی نا خوشایند از شرایط انسانی است؟

رابرت استیونس: خوب به نظر من این قدرت بیش از حد ذهن است. برای مثال یک پدیده پزشکی به نام Focal Dystonia وجود دارد که در آن در اثر تمرکز شدید حرکات ماهیچه ای غیر طبیعی ایجاد می شود. مثلا وقتی ورزش کاری بیش از حد تمرکز می کند توپ را از دست می دهد. در حقیقت انتظارشان می خواهد وظیفه ذهن را به عهده بگیرد و کنترل شان می کند.  یکی از راههای اجتناب از این حالت تمرکز روی فرایند به جای هدف است. مثلا در مثال فوتبال به جای تمرکز بیش از حد روی برنده شدن, روی خوب بازی کردن تمرکز کنید.

بسیار جالب. خوب با این احوال شما در مورد توقع چه پیشنهادی دارید؟

رابرت استیونس: خوب تا حال به این رسیده ایم که بهتر است به جای توقع کردن,  آرزو کنیم.