آخرین سخن استادم این بود.
چرا مردم ظرفیت یک سئوال بزرگ را ندارند؟
چرا به جای تحمل یک سئوال بزرگ برایش جواب های کوچک از خود در می آورند؟
چه اشکالی دارد یک سئوال درذهن داشته باشیم و قبول کنیم که هیچ وقت به جوابش نخواهیم رسید؟
من با این سئوال زندگی کردم و این سئوال هر روز یک افق تازه برایم باز کرد.
در بحث با دیگران به این نتیجه رسیدم که هر کس که این ظرفیت را در خود ایجاد نکند دچار تناقض است و ضربه فنی خواهد شد.
یاد بچگی هایم افتادم و فیلم آخرین فن استاد بروس لی.